فاطمه صادقی/ کارشناس ارشد معماری : درگذشته مبادی ورودی شهرها از رونق و کیفیت مناسبی برخوردار بودند و تازه‌واردان قبل از ورود به شهر هویت شهر مقصد را درک می‌کردند. در گذشته قلمرو و مرز شهرها به وسیله دروازه‌ها مشخص می‌شد و مبادی ورودی شهر جزء عناصر شاخص و از ویژگی‌های بارز هر شهر به حساب می‌آمد. امروز با گسترش و توسعه شهرها، مبادی ورودی به مسیرهایی برای تردد وسایل نقلیه و خودروها تبدیل شده‌اند و جلوه بصری و سیمای شهری مطلوبی ندارند.
امروزه با رشد روزافزون و بی‌رویه شهرها و خودرو محوری در معماری شهرها دیگر مبادی ورودی شهرها مانند گذشته نمایانگر و نشانگر هویت شهر مقصد نیستند و با بحران هویت مواجه شده‌اند. اکنون مبادی ورودی شهرها از کیفیت فضایی مناسبی برخوردار نیستند و نمی‌توان آنها را بازگوکننده هویت آن شهر به شمار آورد.
در شهرهای تاریخی و گردشگری مانند شهر کهن ری که اندوخته‌های فرهنگی قابل توجهی به بافت شهری آنها پیوست شده‌اند، ورودی‌های شهر اهمیتی دوچندان پیدا می‌کند. در این شهرها مبادی ورودی شهر بیش از سایر اجزا و عناصر شهری بار معرفی هویت باستانی شهر را بر دوش می‌کشند و می‌توان با معماری خاص و متمایز مبادی ورودی، گردشگران و رهگذران را به تماشای فضا و بافت تاریخی شهر تشویق و هدایت کرد.
در این معماری مجموعه‌ای از عناصر شهری مانند نمادهای شهری و تابلوها و علائم راهنمای گردشگری اهمیت بسزایی دارند و باعث می‌شود گردشگران و مسافران از زیبایی‌های بصری و دسترسی آسان به مکان‌های تاریخی شهر برخوردار شوند. در شهر کهن ری که از آثار تاریخی غنی برخوردار است، استفاده از نمادهایی که سیمای ری باستانی را احیا کند، هوشمندانه و صحیح است، اما این مهم جز با مطالبه مردمی اهالی ری ودوستداران تاریخ و فرهنگ ایرانی میسر نمی‌شود.
مطالبه مردمی برای احیای هویت فراموش شده ری باید از ساماندهی ورودی‌های این شهر آغاز شود و به معابر و سیمای شهری امتداد یابد تا چرخ رونق صنعت توریسم این شهر بر مدار و مسیری صحیح به حرکت درآید.
نظر شما